Śpiewa na podwórku, tuląc się w łachmany,
Mały, biedny chłopiec, Żydek obłąkany.
Ludzie go wygnali, Bóg pomieszał głowę,
Wieki i wygnanie pomieszały mowę.
Drapie się i tańczy, płacze i zawodzi
O tym, że się zgubił, że po prośbie chodzi.
Pan z pierwszego piętra patrzy na wariata:
Spójrz, mój bracie biedny na smutnego brata.
Kędy nas zaniosło? Gdzieśmy się zgubili,
Światu ogromnemu obcy i niemili?
Pan z pierwszego piętra, brat twój opętańczy
Głową rozpaloną po wszechświecie tańczy.
Pan z pierwszego piętra wyrósł na poetę:
Serce swe, jak grosik, zawinie w gazetę –
I przez okno rzuci, żeby się rozbiło,
Żebyś je podeptał, żeby go nie było!
I pójdziemy potem każdy w swoją stronę
Na wędrówki nasze smutne i szalone.
Nie znajdziemy nigdy ciszy i przystani,
Żydzi śpiewający, Żydzi obląkani.

He sings in the yard, huddled in rags.
Poor boy, mad little Jew.
People exiled him, God confused his head.
Centuries and exile maddened his speech.
He scratches himself and dances, weeps and wails
About the fact that he got lost, that he moves on after being asked to.
The gentleman on the first floor watches the madman.
Look my poor brother at your sad kin.
Where did they bring us?
Where did we get lost?
In a world huge, foreign and unkind?
Gentleman from the first floor window, your frenzied brother dances,
His head burning in the universe.
The gentleman on the first floor has grown into a poet.
He wraps his heart like a penny in newspaper -
And hurls it from the window so that it breaks,
So that it’s trampled on, so that it might be no more.
And we move on, each our own way,
Wandering, sad and crazed.
We will never find tranquillity nor a haven.
Jews singing, crazy Jews.